Projekt do wydawnictwa „Tańce polskie“ wg rysunków Z. Stryjeńskiej tłoczył T. Wallich, Paryż 1954
gwasz, ołówek, papier, 33,1 x 25,1 cm, (kadr kompozycji 24,3 x 18,1 cm)
sygn. p.d.: Z S, niżej śr. tytuł: KUJAWIAK
na marginesach poza kadrem kompozycji wskazówki do reprodukcji, ręką artystki: l.g.: ziel | nieb | orange | czarny | carmin /5
p.g. napis: oryg. 2./2. [w kółku]; śr.d.: 51 [w kółku]; p.d.: 5 cm | źle
Cykl „Tańce polskie“ Zofia Stryjeńska opracowała i wydała po raz pierwszy w 1929 roku w Drukarni Narodowej w Krakowie. Teka zawierała 11 plansz wykonanych w technice rotograwiury. W 1954 roku wydawnictwo „Tańce polskie“ według rysunków Zofii Stryjeńskiej ukazało się ponownie – tym razem tłoczone przez T. Wallicha w Paryżu. Teka zawierała 5 plansz w technice metalorytu. Przedstawienia poszczególnych tańców w tym wydawnictwie oparte są w ogólnych zarysach na kompozycjach z 1929 roku, lecz odbiegają od nich zarówno w szczegółach rysunku, jak w kolorystyce. Stąd wniosek, że były to projekty opracowane przez artystkę na nowo. Detale i kolorystyka oferowanej pracy są identyczne z planszą pt. Kujawiak z wydawnictwa z 1954 roku, reprodukowaną w katalogu-monografii artystki.
Bibliografia:
– Zofia Stryjeńska 1891-1976, Wystawa w Muzeum Narodowym w Krakowie, X 2008 – I 2009, Kraków 2008, s. 360, kat. V. I. 6, il. s. 361.
Zofia Stryjeńska, z domu Lubańska (Kraków 1891 - Genewa 1976) - malarka, ilustratorka, scenograf - była jedną z barwniejszych postaci polskiego środowiska artystycznego w dwudziestoleciu międzywojennym. Po krótkim okresie nauki u Leonarda Stroynowskiego i w krakowskiej szkole Marii Niedzielskiej wyjechała do Monachium, gdzie w latach 1911-1912 w męskim przebraniu studiowała w Akademii Sztuk Pięknych (kobiet wówczas na studia nie przyjmowano). Debiutowała w krakowskim TPSP w roku 1912 cyklem kartonów Polskich bajd inspirowanych opowieściami ludowymi. W 1916 wyszła za mąż za Karola Stryjeńskiego. Do 1919 mieszkała w Krakowie, później w Paryżu, Krakowie, Zakopanem i Warszawie. W roku 1925 odniosła międzynarodowy sukces na Wystawie Sztuki Dekoracyjnej w Paryżu, otrzymując Gran Prix w czterech działach (malarstwo, plakat, tkanina, ilustracja) oraz Diplom d’Honneur za projekty zabawek. Zajmowała się dekoracyjnym malarstwem architektonicznym, polichromią, ilustratorstwem, scenografią (m.in. Harnasie Karola Szymanowskiego; 1938), wzornictwem przemysłowym (projekty kilimów, zabawek). Stworzyła własny specyficzny styl w dekoracyjnie stylizowanych, barwnych, pełnych dynamiki i temperamentu obrazach; temperach, akwarelach i gwaszach. W ich tematyce odwoływała się do legend, wierzeń, historii i obyczajowości ludowej. Wydała kilka tek graficznych (Bożki słowiańskie, 1917 i 1922) i albumów reprodukcji (Tańce polskie, 1927; Pascha, 1929; Piastowie, 1929; Gusła Słowian / Magie Slave, 1934). Jej prace popularyzowane były także przez liczne barwne pocztówki.
