Dobrowolski Tadeusz- Sztuka Krakowa
Wydawnictwo M. Kot - Kraków 1950
Oprawa artystyczna autorstwa Heleny Karpińskiej.
Oprawa twarda - półskórek z pięknymi zwięzami oraz tłoczeniem w polach grzbietu. Złota tytulatura. Okładka oraz wyklejki ręcznie marmoryzowany papier. Płócienna zakładka do kart. Całość zachowana w stanie bardzo dobrym z małymi zagięciami narożników oprawy.
Oprawa sygnowana monogramem łączonym HK na tylnym licu.
Karty czyste w doskonałym stanie. - Bibliofilski egzemplarz.
Ilość stron 477 + 2 rozkładane tablice
Format : 180 x 250 [mm]
" Helena Karpińska z domu Płużańska (1909-1997) oprawy
książek uczyła się u Zofii Dębickiej: terminować u majstra nie
wypadało... Dopiero jesienią 1931, na skutek ogłoszenia w prasie,
zapisałam się na komplet introligatorski pani Zofii Dębickiej, żony
znanego literata, która posiadła wyższą szkołę opraw w Paryżu. (...) Na
wiosnę 1932 roku przestałam chodzić na bardzo kosztowne lekcje pani
Dębickiej, która zresztą wtajemniczała mnie w technikę ręcznego złocenia
złotem listkowym bardzo niechętnie
(...) Jej prace
eksponowano na wystawie Towarzystwa Bibliofilów w 1936 roku, a w 1939
wysłano na Międzynarodową Wystawę do Nowego Jorku. W okresie okupacji
Karpińska utrzymywała się z oprawiania książek. W roku 1945 przeniosła
się do Cieszyna, pracowała w kilku instytucjach, między innymi jako
bibliotekarka, jednak jej główną działalnością była oprawa książek. W
roku 1952 zdała egzamin rzemieślniczy i zarejestrowała oficjalnie
pracownię, którą prowadziła jedynie przez trzy lata 1952-1955, na ogół
pracowała „domowo”; była dobrze znana w kręgu bibliofilskim. Oprawy
wykonywała ręcznie, z powodu niemożności zaopatrzenia się w
wysokojakościowy surowiec, wykorzystywała otrzymany w darze pergamin ze
zniszczonych i sprofanowanych w czasie wojny ksiąg żydowskich. Barwiła
oprawy na różne kolory, największą wagę przykładała do ich zdobienia
tradycyjną techniką złocenia ręcznego. Ze skromnego zasobu narzędzi do
tłoczenia tworzyła niepowtarzalne, bardzo bogate kompozycje nawiązujące
do stylistyki renesansowej, barokowej i klasycystycznej. Po wojnie
wielokrotnie wystawiała swe prace oraz uczestniczyła w konkursach
uzyskując nagrody: Wrocław 1951, Warszawa 1964, Poznań 1977, miała także
wystawy indywidualne we Wrocławiu (Ossolineum 1973, Muzeum Narodowe
1983), w Cieszynie (1973, 1979, 1989) oraz w Bielsku-Białej"