60x60 biały metal, Inspicracja modernizmem, praca nie prezentowana publicznie.
Sygnowana, dołączony certyfikat autentyczności podpisany przez artystkę.
Kolorystyka ze względu na elementy metalowe może się delikatnie różnić.
Barbara Munzer urodziła się w Łodzi i tam ukończyła studia w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych. Dyplom - w zakresie ubioru i biżuterii w 1965 roku.
Po studiach malowała obrazy i projektowała grafikę użytkową,wkrótce zaczęła też projektować i wykonywać biżuterię i rekwizyty do filmu, telewizji i domów mody. Powstały wtedy całe zestawy ozdób do kolekcji „Mody Polskiej” (udział w pokazach w latach 1968 , 1970-75) i „Telimeny” (udział w pokazach w latach 1969-73).
Uczestniczyła w wielu wystawach zbiorowych, w kraju i zagranicą, miała szereg pokazów autorskich m. in. w Łodzi, Warszawie, Krakowie, Płocku, Amsterdamie, Arnhem, Bochum Dusseldorfie, Essen, Borken. Z czasem, zafascynowana ulotnym pięknem natury, zaczęła utrwalać w metalu kruche owady (motyle, pająki, ważki) w coraz większych rozmiarach, nadając im imiona znanych postaci ze świata muzyki i literatury. Tak powstał świat owadów zaklętych w obiektach przestrzennych.
Potem tworzy nowe wizje z metalu - szaty, świat mody kobiecej różnych epok i krajów. W sukniach tych oddaje urok i charakter słynnych postaci kobiecych.
Okazało się, że jej biżuteria może być nie tylko atrakcją pokazu mody lecz także doskonale zdobić wnętrza.
Prace Barbary Munzer znajdują się w Muzeum Mazowieckim w Płocku oraz w kolekcjach prywatnych, w kraju i zagranicą.
A oto co sama mówi o swoich pracach („Mój artystyczny życiorys” – katalog do Wystawy- Warszawa, 1989 rok.): „Ze wszystkich form ozdobnych najbardziej upodobałam sobie naszyjnik…(który) z czasem osiągnął rozmiary tak imponujące, że zawieszony na ścianie zaczął żyć własnym życiem. Odnalazłam swój własny język i nowe możliwości głębszego wypowiedzenia się w tej dziedzinie. Tak narodziły się ważki, pawie, motyle – OBIEKTY PRZESTRZENNE.
Przekora podpowiada mi tworzyć rzeczy, które w naturze są kruche i delikatne, z materiałów twardych, krańcowo przeciwstawnych naturze. Wcale nie czuję się obrażona i negatywnie sklasyfikowana, gdy mówią, że moje prace to czysta secesja. Uwielbiam złotnictwo Rene Laliquea i Carla Farbergea, wnętrza Mackintoscha, rysunki i obrazy Beardsleya, Klimta, Muchy. Uwielbiam klimat tego czasu – fin de siecleu- w którym narodziły się: Art. Nouveau, femme fatale, kobieta- ważka, kobieta-paw, kobieta-sfinks, atmosfera tajemniczości, arabeska linii, kolor witraży. Może stąd w moich pracach przewaga imion kobiecych: Maria Stuart, Sarah Bernhardt, Madame Pompadour.”
