Zhenya MACHKOVSKA, Love; 2022

paper, liner, markers/ cienkopis, markery, papier; 44.7 × 31.7 cm
sygnowana/ signed

Zhenya Machkovska was born in 1999 in the city of Dnipro, Ukraine. At the age of 9, her mother asked her where she wanted to go besides school, and she answered: "to art school!" So she became an artist. She is a graduate of the Dnipropetrovsk Theater and Art College, Fine Arts Department. She is currently a student at the National Academy of Fine Arts and Architecture, Department of Fine Arts and Restoration. (Kyiv, Ukraine). She lives and works in Kyiv.
On February 24, 2022, my life, like the lives of all Ukrainians, turned upside down. I was fleeing the war that Russia is now waging against Ukraine. Ironically, fleeing the war, I and my loved ones found ourselves at the center of events, in a hot spot. On the 6th day we lost electricity, heating and water. There was no phone connection. Every day the walls of our house shook with explosions. I am an artist. I wanted to pour my pain on paper. All I had with me was a sketchbook and markers. I made notes and illustrated my emotions and experiences. Now, being in relative safety in the city of Dnipro, I continue to paint. I continue to capture images of war on paper. I will never be able to forget the pain that russia caused to my country.
Zhenya Machkovska urodziła się w 1999 roku w mieście Dnipro, Ukraina. W wieku 9 lat matka zapytała ją, dokąd chce iść poza szkołą, Zhenya odpowiedziała: „do szkoły artystycznej!”. Więc została artystką. Jest absolwentką Dniepropietrowskiego Kolegium Teatralnego i Artystycznego na Wydziale Sztuk Pięknych. Obecnie jest studentką Państwowej Akademii Sztuk Pięknych i Architektury na Wydziale Sztuk Pięknych i Restauracji. Mieszka i pracuje w Kijowie.
24 lutego 2022 moje życie, podobnie jak życie wszystkich Ukraińców, wywróciło się do góry nogami. Uciekałam przed wojną, którą Rosja wypowiedziała przeciwko Ukrainie. Jak na ironię, uciekając przed wojną, ja i moi bliscy znaleźliśmy się w samym centrum wydarzeń. 6 dnia straciliśmy prąd, ogrzewanie i wodę. Nie było połączenia telefonicznego. Każdego dnia ściany naszego domu trzęsły się od wybuchów. Jestem artystką. Chciałam przelać mój ból na papier. Miałam przy sobie tylko szkicownik i markery. Robiłam notatki i ilustrowałam swoje emocje i doświadczenia. Teraz, będąc względnie bezpieczna w mieście Dnipro, kontynuuję malowanie. Nadal utrwalam obrazy wojny na papierze. Nigdy nie zapomnę bólu, jaki Rosja sprawiła mojemu krajowi”.